Ja, ja, ik ben eindelijk uit de ontkenningsfase: het is herfst. Mijn minst favoriete jaargetijde, met al dat gure weer en de nodige codes geel. Toch is het ook de tijd waarin ik lekker met een boekje op de bank kruip, een kaarsje aansteek en mezelf voorneem om lekker kruidige chai latte te leren maken. En om te genieten van victoriaanse herfsttaferelen, die ruimte geven voor wat nostalgie met een vleugje kaneel.
Ik denk dat mijn afkeer van de herfst gewoon ook heel victoriaans is. Oké, ik ben gewoon een koukleum, maar wist je dat de Victorianen ook heel wantrouwend stonden tegenover druipnat thuiskomen en gure wind? Er zijn talloze voorbeelden uit de literatuur en het echte leven, waar mensen van een flinke herfstbui thuiskwamen, ziek werden, en doodgingen. En laten we eerlijk wezen, Mrs. Bennet hoopte voor haar dochter Jane dat ze toch wel flink ziek zou worden door haar tripje naar Netherfield in de regen – beter halfdood dan ongetrouwd.
Zeker met de beperkte kennis van bacteriën en virussen was ‘kou vatten’ toch wel een serieus opstapje tot problemen. In het Engels zegt men al je doorweekt thuiskomt niets voor niets “You will catch your death in those clothes!”. Een nat pak kon dus werkelijk tot de dood lijden, en met de komst van de herfst is er geen gebrek aan opkomende griepjes en ander gesnotter.
De herfstkwaal waar men in de 19e eeuw nu eens geen last van had, waren blaadjes op het spoor. Welk geheim kenden zij, dat bij de huidige spoorwegen blijkbaar niet bekend is? Heel eenvoudig; in de tijd van de stoomtrein had men het liefste überhaupt zo min mogelijk begroeiing langs het spoor. Elk grassprietje of struikje kon namelijk – met name in een droge zomer – vlam vatten door vonkjes uit de schoorsteen van de locomotief. Kortom: door brandgevaar liever geen bomen enzo langs het spoor. En dus ook geen blaadjes. Misschien een tip om even door te bellen aan de NS?
Maar goed, ik ging jullie dus een paar mooie herfstplaatjes laten zien. Zou die jongedame die met een mandje sjouwt, al bijna thuis zijn? Om wie of wat treurt de vrouw op het bankje, haar knapzak liggend op de grond? En op wie zit de nette dame op het bosbankje te wachten? Als je even de tijd neemt, ontstaan er bij deze schilderijen prachtige verhalen. Welke is jouw favoriet?
Autumn Sunshine, Stapleton Park near Pontefract. Door John Atkinson Grimshaw (1880). In privé-collectie.
In the Cider Orchard. Door Robert Walker MacBeth (1891).
Herderin met een kudde schapen in een boomgaard. Door Anton Mauve (1870-1888). Collectie Rijksmuseum.
Falling Leaves. Door Olga Wisinger-Florian (1899).
Eenzaamheid. Door Jakub Schikaneder (ca. 1890).
A Golden Idyll. Door John Atkinson Grimshaw (ca. 1880). In privé-collectie.
A Wooded Path In Autumn. Door Hans Andersen Brendekilde (1902).
Herfst. Door Alphonse Mucha (1896). In privé-collectie.
Under the Trees. Door Thomas Moran (1865).
De Kasteelpoort. Door Ferdinand Knab (1881).
Zo, nu ga ik een proberen om chai latte te maken met kardemom, kruidnagel en kaneel. Hmmm…
Prachtige platen! De kleuren en de verhalen die ervan af spatten! Moeilijk te kiezen uit deze platen, maar dan ga ik toch voor de kasteelpoort. Die heeft ook iets mysterieus!
“Misschien een tip om even door te bellen aan de NS?”
Haha!
Super mooie schilderijen, dat is toch wel een van de ‘perks’ van de herfst, de mooie natuur. (Al ben ik toch meer een lente-liefhebber.)
Wat een ontzettend mooie schilderijen! Vooral ‘Under the trees’ vind ik prachtig! Ik moest hard lachen om je opmerking over NS. Zij kunnen inderdaad nog wel wat leren van hoe men het in de Victoriaanse tijd aanpakte.
Wat een mooie plaatjes!