De tijd is een vreemd ding: Alles veranderd, behalve de mens. Hoe mens en tijd elkaar vormen blijft fascinerend om te onderzoeken.
Sneeuw op de daken, en sneeuw in het bos. Sneeuw op de straten, en sneeuw op het mos. Wat is die sneeuw toch wit, zeg. Weet je hoe dat zit? Waarom is toch die sneeuw niet zwart maar wit? Geniet vandaag mee van de mooiste victoriaanse winterplaatjes. Ik zou er zo naar toe willen met de tijdmachine….
Wanneer mijn man weleens een science fiction-serie keek, ging ik vaak demonstratief met een victoriaanse roman op de bank zitten. Wat moest ik met al die toekomstmuziek? Inmiddels ben ik ook een heuse Trekkie, maar net zo leuk vind ik victoriaanse scifi. Vandaag deelt Mr. W. zijn gedachten over één van de spannendste boeken uit de victoriaanse tijd.
Met deze wens opent de Enkhuizer Almanak van 1845, en ik sluit me daar van harte bij aan! Ik hoop dat we allemaal een mooi jaar tegemoet gaan, waarin ik jullie nog meer leuke, vermakelijke en opvallende weetjes mag vertellen.
Het mag inmiddels bekend zijn dat ik oude boeken en prenten verzamel. En wanneer je een oud boek opent, stap je een compleet andere cultuur binnen. Zo ook als het gaat om kinderboeken: Waar sommige victoriaanse kinderboeken nog steeds heel toegankelijk en aansprekend kunnen zijn, laten andere een deel van de victoriaanse cultuur zien dat echt niet meer bij de onze past. Sommige dingen zijn best schokkend.
Laatst liep ik ‘s avonds met een enkel kaarsje in de hand door mijn verder onverlichte huis. Wat een duisternis! Ik was op het idee gekomen door een scène in Great Expectations van Charles Dickens, waarin Pip in spanning moet afwachten wie er in de duisternis zijn trap op komt gekropen. Hoe spannend en gevaarlijk moet het donker in de victoriaanse tijd geweest zijn! Tijd om op onderzoek uit te gaan…