Geschiedenis is het spel tussen mens, maatschappij en de tijd. Wat dan ontstaat levert altijd weer prachtige verhalen op.
Het prachtige huis van Frederic Leighton heb ik jullie twee weken geleden al laten zien. Het bezoek aan zijn huis-cum-studio in Londen was van tevoren gepland, maar toen ik daar geweest was, ontdekte ik nog een verrassing: Het Leighton House Museum heeft een zustermuseum. Twee straten verderop ligt namelijk nóg een fantastische victoriaanse woning: 18 Stafford Terrace! Uiteraard gingen we die bekijken.
Sommige mensen kunnen alles. Een van die mensen was William Morris, een belangrijke kunstenaar die leefde tussen 1834 en 1896. Hij was schilder, dichter, schrijver van romans, ontwerper, geëngageerd socialist, uitgever, en vakman in allerlei moeilijke technieken binnen de toegepaste kunst. Dat is nog eens een visitekaartje. Wij kennen William Morris vooral van zijn prachtige behangmotieven en stoffen. Maar hij had ook een filosofische kant. Vandaag deel ik zijn mooiste quotes.
In het kader van onze Londen-reis brachten Mr. W en ik een bezoek aan het British Museum. Je struikelt er bijna over de Griekse vazen. Waar andere musea met veel trots één exemplaar kunnen laten zien, kunnen ze er hier in principe gerust eentje kapot laten vallen – ze hebben er vast nog paar reserve staan. Met zoveel moois is het British Museum dan ook een bijzondere plek. Vandaag verteld Mr. W uitgebreid over zijn favoriete plek op aarde.
De mooiste attracties staan vaak niet in reisgidsen vermeld. Afgelegen plekken, kleine charmante hoekjes en knusse musea vind je vaak door buiten de gebaande paden te zoeken. Zo ontdekte ik via-via ook het prachtige Leighton House Museum. Zoals de naam al zegt, bevindt het zich in het huis van de victoriaanse gentleman-kunstenaar Lord Frederic Leighton. Het interieur dat hij met veel zorg samenstelde, is echt adembenemend!
…en dat is te zien. En nee, dat zeg ik niet omdat er Franse tekst omheen staat. Dit plaatje, dat komt uit de Franse krant L’Illustration Journal Universel van december 1887 heeft heel duidelijk een thema dat je nooit in een Britse victoriaanse krant zou tegenkomen. Vandaag leg ik uit waarom.