Hoera, nu is het echt lente! Oké, het weer wisselt nog wat, maar we gaan duidelijk de goede kant op. In de eeuwen zonder moderne technologie en elektrisch licht stond men veel meer stil bij de seizoenswisselingen dan tegenwoordig. De komst van de lente werd dan ook uitbundig gevierd. Een van de feesten om de nieuwe groeiperiode in te luiden was het meifeest. Vandaag wil ik met jullie twee prachtige afbeeldingen van een idyllische 19^e-eeuwse mei delen.

Het is voor ons denk ik moeilijk voor te stellen hoe groot vroeger de verschillen tussen de seizoenen waren. Het ene betekende duisternis en voedselschaarste, het andere licht en overvloed. Soms vraag ik me wel eens af of hier niet de moderne ‘winterdip’ vandaan komt: Vroeger leefde men mét de seizoenen, wat betekende dat je taken op een dag in de zomer anders waren dan in de winter. In de wintermaanden was er minder werk en ging je vroeger naar bed. Logisch eigenlijk, toch?

Tegenwoordig verwachten we van iedereen het hele jaar door dezelfde productiviteit. Is dat eigenlijk wel haalbaar, als je bedenkt dat we eeuwenlang een beetje rustiger aan mochten doen in de wintermaanden? Misschien is een massale pas op de plaats wel een stuk effectiever dan achter een lichtbak gaan zitten…

Maar goed, tot zover mijn overdenkingen over het sombere winterseizoen. Nu is het mei! In mijn bundel van het Weekblad voor de Jeugd uit 1908 vond ik twee platen over deze maand. Zijn ze niet prachtig? Ik word er zelf helemaal vrolijk van, vanwege de mooie kleuren en de schattigheid van de ouderwetse teksten.

Op het bovenstaande plaatje zie je de traditie van de meipaal. Deze traditie was eigenlijk in het Nederland van eind 19^e eeuw al een beetje vergeten. (Alleen in Zuid-Limburg en sommige kleine dorpen bestaat het meifeest nog). Meestal werd er op het dorpsplein een paal opgericht, die dan met linten en takken versierd werd. Deze kleurige verschijning stond voor vruchtbaarheid op het land en bij mensen en dieren.

Op het plaatje zie je kinderen met linten om de paal lopen. De redacteur noemt dit “onschuldig kindervermaak.” Dit doet hij omdat zijn jonge lezers de traditie waarschijnlijk niet kennen – en omdat in sommige protestantse kringen het vieren van de natuur als heidens werd gezien. Maar de redacteur vond de plaat blijkbaar wel mooi om te gebruiken. De afbeelding zelf komt uit Engeland (kijk maar naar de vlag), waar de traditie van de meiboom nog langer in stand is gebleven.

Ach, wie heeft er vroeger geen madeliefjeskettingen gemaakt? Ik vond dit gewoon een heel mooi en idyllisch plaatje. Ik krijg weer helemaal zin om supergeheime hutten te bouwen in mijn vinexwijk-groenstrook of met een halflek opblaasbootje de sloot op te gaan.

Hmm…. Misschien ben ik daar toch een beetje te oud voor. Toch zal ik eind deze maand hopelijk nog even de bosjes in duiken om bloemen te plukken voor een victoriaanse gezichtsscrub en een lekker drankje. Uiteraard zal ik jullie het resultaat op mijn blog laten zien!

En nu ga ik maar een kopje verse muntthee drinken op mijn balkon. Genieten jullie ook zo van de lente?