Na drie jaar op een rij mag ik het toch wel een traditie noemen: Mr. W. en ik bezoeken ieder jaar een Dickensfestijn rond de feestdagen. In vol ‘victoriaans’ ornaat als het weer het toelaat, en bij Siberische sneeuwstormen in modern ski-jack. Afgelopen zondag bezochten we voor het eerst het Dickens Festijn in Druten. Vandaag een kleurrijk verslag!

Als je als Randstedeling van een van de vele Dickensfestijnen wilt genieten, moet je vaak een eindje reizen. Want laten we eerlijk zijn: Onze buren in het (zuid)oosten van het land bakken er meer van dan wij in Noord- en Zuid-Holland. Toegegeven, het Straatje van Emma in Haarlem is ook een zeer sfeervol evenement; maar als het gaat over omvang en compleetheid, dan moeten we toch wel kijken naar Deventer (al sinds jaar en dag hét Dickensfestijn), en naar Druten.

Het Gelderse Druten viert zijn Dickensfestijnen al sinds 2011; en het evenement is sindsdien behoorlijk gegroeid. En waar Deventer de nadruk legt op de verhaallijnen in de romans van Charles Dickens, richt Druten zich vooral op het Londense straatbeeld van rond 1850. Dit kwam afgelopen weekend bijzonder goed uit, want na de eerste, fikse nachtelijke sneeuwstorm van het jaar lag er niet alleen resterende sneeuw in de straten, maar hing er ook een dichte mist over het evenement. Dus zelfs de beroemde ‘London fog’ liet het niet afweten.

Zoals we mogen verwachten bij een victoriaans festijn, kwamen we de nodige bijzondere karakters op de route tegen. Van ene mevrouw Quack kreeg ik een anti-snurkpil aangeboden (ik voel mij in het geheel niet aangesproken), verderop verkocht iemand luidkeels een ‘kat in de zak’ (“Kost veel, geeft weinig”) en wasvrouwen waren druk bezig om in de ijzige kou wasgoed schoon te schrobben.

Het meeste spektakel kwam van carnavalsvereniging De Torenuilen. Zij zetten zowel een duistere gevangenis als een wat vriendelijker hospitaal neer, om aan de bezoekers te laten zien hoe het er in de 19^e eeuw aan toeging. Niet al te vriendelijk, dat bleek. De leden van de vereniging hadden wel hun research gedaan, en konden aan het publiek vertellen dat de Krankzinnigenwet van 1841 een verbetering probeerde te zijn: Gekken gingen sinds die tijd niet meer onbehandeld het dolhuis in, maar werden naar een gesticht gebracht waar men hen probeerde te behandelen. Lezers van Wilkie Collins’ The Woman in White uit 1859 weten, dat ook dat geen pretje was…

Het parcours van Dickens Druten bestond uit twee aaneengesloten lange straten en het marktterrein, en besloeg naar mijn schatting zo’n 1,5 kilometer. Er waren een aantal oude ambachten te bewonderen zoals de smid, de palingroker en de barbier. Daar hoefde Mr. W. niet langs, want hij had zich speciaal voor de gelegenheid geschoren naar het voorbeeld van de jonge Prins Albert: Lange bakkenbaarden bijna tot de kin, en een snor.

Ook muzikaal was er het één en ander te beleven: zo waren er verschillende koren en was er een muzikale korte opvoering van A Christmas Carol in de kerk. Het sfeervolst vonden wij de koperblazers, die hun kerstliedjes door de straat schalden.

Na een verlate heenreis vanwege code geel door ijzel, hebben wij ons 2,5 uur lang vermaakt op de met stro beklede straten van Druten. Warme chocolademelk, een lekker frietje en gesprekken met de acteurs maakten de dag tot een gezellig geheel.

Maar wat ik stiekem wel een beetje miste, was… neef Fred. Niet per sé het karakter uit A Christmas Carol, maar de vrolijke kerstsfeer waar hij als welvarende middenklasseman in het boek voor staat. De toneelgezelschappen hadden vooral gekozen voor thema’s uit de onderkant van de maatschappij; Arme werkers zoals Toby uit The Chimes, en voor ellende die rechtstreeks uit de eerste hoofdstukken van Oliver Twist had kunnen komen. Ik zocht naar het opbeurende ‘Merry Christmas!’ van neef Fred, dat óók onderdeel is van Dickensiaans Londen.

Ik vroeg me ook af of de deelnemers veel last hebben gehad van de bijna landelijke code geel: want van de 40 aangekondigde toneelgezelschappen ben ik er eerlijk gezegd maar een derde tegengekomen. Verder stonden sommige taferelen er een beetje verloren bij, zoals de ‘Bouw van het eerste Grand Hotel van Druten.’  Of heb ik hier de clou gemist?

Desalniettemin hebben we een hele geslaagde dag gehad die we niet hadden willen missen. De victoriaanse fotograaf, een tweede kwakzalver met zalfjes voor de huid (“welnee, arsenicum is voor inwendig gebruik”) en enthousiastelingen die mijn schoonmoeder aan de schandpaal nagelden (ze is heus heel lief, hoor) – Dickens Druten had ons een hoop te bieden.

Nadat we het hele parcours hadden doorlopen, vertrokken we – aangemoedigd door een hernieuwde code geel – al rond een uur of drie. Helaas misten we hierdoor wel de avondparade met alle deelnemers. Ons kerstgevoel maakten we thuis af met A Muppet Christmas Carol en een lekker warm glaasje glühwein. Jammer dat het alweer voorbij is. Ik ben benieuwd waar we volgend jaar naartoe gaan!

Vandaag sluit ik lekker af… met nog een kopje glühwein!

---

Ik heb mijn best gedaan om de geportretteerden toestemming te vragen voor de plaatsing van hun beeltenis op dit blog. Mocht hierbij iets zijn misgegaan, of heb je een andere vraag over de foto’s, neem dan contact met mij op.