Jullie waren een aantal weken geleden heel enthousiast over mijn review van de Franse filmklassieker La Gloire de Mon Père. De film maakte blijkbaar veel van jullie nieuwsgierig. Vandaag een vervolg-review van de tweede film over de jeugd van schrijver Marcel Pagnol: Le Château de Ma Mère. En hij is minstens net zo mooi als zijn voorganger.

Nadat het gezin van vader Joseph Pagnol thuis is gekomen van hun idyllische vakantie in de Provence, moet Marcel aan zijn laatste jaar op de basisschool beginnen. Dat betekent flink blokken, want zijn ouders willen dat hij volgend jaar wordt toegelaten op een prestigieuze school. Marcel besteedt zijn tijd echter liever aan dagdromen over de zomervakantie, en hoe graag hij weer naar het huisje in de bergen terug zou willen gaan.

Le Château de Ma Mère. © Gaumont 1992.

Gelukkig voor Marcel snappen zijn ouders dat, want ook zij zouden wel wat meer van de prachtige natuur willen genieten. Hun huisje ligt echter te ver weg om er elk weekend naartoe te lopen. Het ligt namelijk aan de andere kant van een paar grote landgoederen, die de familie niet mag oversteken; ze moeten er dus omheen. Deze omweg om de kastelen zorgt voor zoveel extra kilometers, dat wekelijks heen en terug lopen eenvoudigweg geen optie is. Een eerste oplossing is teruggaan met Kerstmis en Pasen. Maar tijdens hun voettocht in de paasvakantie gebeurt er iets, waardoor hun grote wens in vervulling kan gaan.

Filmstill uit Le Château de Ma Mère. © Gaumont 1992.

Er blijkt namelijk wel degelijk een pad langs het kanaal door de landgoederen te gaan. Dit weggetje wordt echter goed bewaakt; en elk landgoed wordt aan beide zijden afgesloten met een deur. De opzichter van het kanaal blijkt een oud-leerling van Joseph te zijn, en in een vrolijke bui krijgt Joseph van hem een reservesleutel, die op alle deuren past. Dit is natuurlijk eigenlijk verboden, en het gezin zal daarom langs alle open plekken bij de kastelen moeten sluipen. Dit vinden Marcel en zijn broer natuurlijk maar wat spannend! Joseph wordt echter geplaagd door zijn geweten, en moeder Augustine is doodsbang om betrapt te worden. Zou het ze lukken om elke week tweemaal langs de verschillende bewakers te komen? Deze scènes zijn spannend, grappig en ontroerend tegelijk.

Filmstill uit Le Château de Ma Mère. © Gaumont 1992.

Na de zenuwslopende tocht is er dan eindelijk het heerlijke weekend in de bergen. Marcel ontmoet weer zijn vriend Lili, maar inmiddels is er nog iemand op vakantie. Het is Isabelle, een meisje van Marcels leeftijd, maar met enorme kapsones. Marcel, die nog nooit eerder met meisjes is omgegaan, is meteen hoteldebotel. Hij is totaal gefascineerd door haar schijnbaar buitenaardse manieren, haar kwetsbaarheid en betoverende gratie. Tenminste, ze kan goed toneelspelen. Als kind vond ik het altijd maar vervelend dat het enige meisje in de film zo’n tuttebel was!

Filmstill uit Le Château de Ma Mère. © Gaumont 1992.

Isabelle verzint de meest vreemde spelletjes. Zij is een prinses en laat Marcel voor ridder spelen, maar feitelijk geeft ze hem hele onaardige opdrachten om zijn moed te bewijzen. Zoals een levensgevaarlijke hond aaien, of insecten eten. Ook loopt zijn vriendschap met Lili een deuk op, omdat Marcel alleen maar oog heeft voor het meisje. De verliefdheid is echter niet blijvend; en hoe hij er vanaf komt is bijzonder grappig gedaan. Ach, de kwelling van de eerste liefde!

Filmstill uit Le Château de Ma Mère. © Gaumont 1992.

Er wordt wel gezegd dat Le Château de Ma Mère een wat zwaardere film is dan zijn voorganger. Het is waar dat thema’s als de Eerste Liefde, vasthouden aan principes, en de kwetsbaarheid van het leven aan bod komen. Ook het feit dat Marcel langzaam zijn ouders voorbijstreeft zorgt voor de nodige momenten van melancholie. Toch kun je dit alles rustig naast de serieuzere thema’s van La Gloire de Mon Père leggen. En net als in die film valt er ook hier een hoop te lachen, en mogen we weer genieten van de landschappen en de inkijkjes in het gezinsleven van rond 1900. Van een idyllische kerst tot een excentrieke dichter die verslaafd is aan absint: Wat mij betreft is Le Château de Ma Mère een absolute aanrader!

It’s time to stick the kettle on. Deze keer kies ik voor heidethee.